Na meer dan een jaar miserie met een knie-operatie, nekprothese, auto die me tijdens het fietsen omver rijdt, 4 weken ziekenhuis ….dacht ik eindelijk eens dat ik er voorgoed vanaf was en had ik, ondanks alle tegenslag, toch zin om den draad terug op te pikken met trainen.
"Je gaat dit jaar toch geen triatlon meer doen ? Toch zeker geen volledige ?!" was de reactie van velen. Maar ik had genoeg frustaties opgebouwd en ik had er verdomme zoveel goesting is om mezelf te laten zien dat je nooit mag opgeven. Met eigenlijk te korte trainingsperiode van 3 maanden, toch gewerkt naar mijn eerste volledige Triatlon Ironman Barcelona. En eigenlijk in plaats van tijdens deze trainingsmaanden te denken of de fysiek wel terug goed kwam, was ik meer bezig met de schrik dat ik niet zou hervallen in kwetsures…of dat de Wet Van Murphy nog iets in petto had voor mij …Maar niet opgeven dacht ik!!
En donderdag 28 september landt ik in Barcelona samen met Xandrine & FATer kris & Hilde…En dan begint de miserie terug ; ze vinden onze fietstassen niet (waar nota bene ook al ons loopgerief, zwemgerief EN fietsgerief in zat). Je wordt enorm kwaad maar staat machteloos met je rug tegen de muur !! Een kl*te baliemedewerker van de luchthaven noteert de klacht en zegt dan doodleuk dat ze 21 dagen tijd hebben om je bagage terug te vinden!! Nee dus, de pech was nog niet gedaan. Terwijl je normaal rustig moet toeleven naar de wedstrijd (2 dagen later), loop je gigantisch gestresseerd rond ; je doet een hoop telefoons in de hoop dat ze je fiets vinden in de luchthaven en hopelijk op tijd in Barcelona kunnen krijgen. Samen met Kris een plan B uitgewerkt ; alles gaan huren en sommige dingen kopen. Hele 2 dagen rondgecrost om dit plan uit te werken. Toffe mannen tegengekomen van Atriac die al een wat mee wilden helpen (merci mannen!). JIEPIE !! fietstassen gevonden en zouden vrijdag om 10u00 geleverd worden! Ondertussen is het vrijdag 13u00 en nog niets gezien…. Ik beslis met Kris om zelf terug naar de luchthaven te rijden. Onderweg krijgen we bericht dat de fietstassen in Barcelona luchthaven staan. Snel ophalen in de luchthaven, in de file staan, snel fiets klaarmaken, snel naar de incheckzone om net op tijd alles klaar te hebben. Daarna snel iets eten en gaan slapen … dit was absoluut de slechte voorbereiding voor een wedstrijd dat ik ooit had gehad. Ik had nog geen wedstrijd gedaan maar ik had al een vermoeid gevoel…pfffff…. MAAR !!... de fiets staat in de wisselzone, ik heb men spullen en ik kan starten de dag nadien !!
Zaterdagmorgend stond ik klaar aan de start, dus nu moet het goed gaan dacht ik. Nee dus ; hartslagmeter laat het ineens afweten ! …Amai, nu moet ik héél de wedstrijd afwerken op gevoel.
Maar ik dacht ; 5 maanden geleden lag ik nog in het ziekenhuis, en nu sta ik hier aan de start! Dit moet ik afwerken! Hier moet ik van genieten !!!
En daar was de zwemstart in de zee. Nog nooit in de zee gezwommen en van tevoren niet kunnen testen, maar toch content met mij tijd van 1u12min (zeker wetende dat met die nekprothese ik minder kracht in linkerarm heb).
De fiets op en op wattage rijden en zonder HF. Redelijk nieuw voor mij, niet te hard van stapel lopen, goed doseren. Een mooi parcours met toch beetje hellingen (905 hoogtemeters). Het ging fantastisch goed eerlijk gezegd! Enkel het “geprul” met een groep van 14 atleten die doodleuk aan het ronddraaien waren. Ik probeerde tot 3x toe inhaalmanoevre uit te voeren, maar telkens kwamen ze er terug over waardoor en viel het tempo stil waardoor ik mijn eigen tempo serieus moest laten zakken. Maar ik nam geen risico’s en hield dan maar netjes afstand van het peleton. Maar gelukkig had een referee alles goed gevolgd en héél de groep van 14 man (!!) kreeg een kaart en mocht in de strafbox! Nooit geziene omstandigheden, maar ik kon terug mijn eigen tempo opzoeken en vlammen op mijn TT-beest! Mezelf niet opbranden en mooi dit tempo vast houden.
Fietstijd van 4u45min ! ik begin eerlijk gezegd al lichtjes te zweven J
En dan komt die marathon. Ik dacht rustig een goed tempo opzoeken en proberen vast te houden. Ondertussen zie je al veel atleten wandelen, stoppen, huilen, spijverteringsproblemen… maar ik hield vol en had voor mezelf ook opgelegd zeker blijven te lopen en niet te wandelen! Het ging relatief goed ; natuurlijk met het volume van dergelijke wedstrijd bezig je op bepaald moment zelfs niet meer dat je aan het lopen bent.
Ik was echt niet bezig met tijden voor de wedstrijd. Ik was al blij, gezien de omstandigheden, dat ik heelhuids de finish zou halen.
Toch met Den Steven Bogaerts op onze BIRkesdag eens voorzichtig een prognose gemaakt ; we zaten tussen 10u00 en 11u00. Maar nogmaals ; ik wilde absoluut de wedstrijd afwerken ! Als moest ik marathon kruipen!!
Het ging echter goed (alé, als dat nog “goed” kunt noemen…) en op km 28 keek ik even naar mijn totaaltijd op mijn horloge en schrok enorm in de positieve zin!! Ik dacht even “het zal toch niet waar zijn dat ik met mijn 1ste triatlon net onder de 10u zou geraken ?!”.
Ik probeer looptempo aan te houden en ik probeer zelfs de laatste 3 km nog te versnellen ; maar dat ging absoluut niet meer!!
Stilaan hoor je het luide gegil van de menigte en kom je terug tussen het massa supporters gelopen..
Dan zie ik de finish, ik kan mijn emoties niet bedwingen, zak gewoon na de streep in mekaar en gooi een berg frustaties van meer dan een jaar van me af !
En de tijd ; 9u40 voor mijn 1ste volledige Ironman….NOOIT durven hopen van zo’n resultaat !! zeker niet na al die ellende van het afgelopen jaar en de slechtse 2 dagen voor de wedstrijd.
171ste van de 2.414 finishers….. man, wat een ontlading maak ik mee!
Na de wedstrijd kan ik bijna niet meer gaan. Gelukkig de dag nadien al terug de trappen in hotel kunnen doen.
Na meer dan een jaar miserie met een knie-operatie, nekprothese, auto die me tijdens het fietsen omver rijdt, 4 weken ziekenhuis ….dacht ik eindelijk eens dat ik er voorgoed vanaf was en had ik, ondanks alle tegenslag, toch zin om den draad terug op te pikken met trainen.
BeantwoordenVerwijderen"Je gaat dit jaar toch geen triatlon meer doen ? Toch zeker geen volledige ?!" was de reactie van velen. Maar ik had genoeg frustaties opgebouwd en ik had er verdomme zoveel goesting is om mezelf te laten zien dat je nooit mag opgeven. Met eigenlijk te korte trainingsperiode van 3 maanden, toch gewerkt naar mijn eerste volledige Triatlon Ironman Barcelona. En eigenlijk in plaats van tijdens deze trainingsmaanden te denken of de fysiek wel terug goed kwam, was ik meer bezig met de schrik dat ik niet zou hervallen in kwetsures…of dat de Wet Van Murphy nog iets in petto had voor mij …Maar niet opgeven dacht ik!!
En donderdag 28 september landt ik in Barcelona samen met Xandrine & FATer kris & Hilde…En dan begint de miserie terug ; ze vinden onze fietstassen niet (waar nota bene ook al ons loopgerief, zwemgerief EN fietsgerief in zat). Je wordt enorm kwaad maar staat machteloos met je rug tegen de muur !! Een kl*te baliemedewerker van de luchthaven noteert de klacht en zegt dan doodleuk dat ze 21 dagen tijd hebben om je bagage terug te vinden!! Nee dus, de pech was nog niet gedaan. Terwijl je normaal rustig moet toeleven naar de wedstrijd (2 dagen later), loop je gigantisch gestresseerd rond ; je doet een hoop telefoons in de hoop dat ze je fiets vinden in de luchthaven en hopelijk op tijd in Barcelona kunnen krijgen. Samen met Kris een plan B uitgewerkt ; alles gaan huren en sommige dingen kopen. Hele 2 dagen rondgecrost om dit plan uit te werken. Toffe mannen tegengekomen van Atriac die al een wat mee wilden helpen (merci mannen!). JIEPIE !! fietstassen gevonden en zouden vrijdag om 10u00 geleverd worden! Ondertussen is het vrijdag 13u00 en nog niets gezien…. Ik beslis met Kris om zelf terug naar de luchthaven te rijden. Onderweg krijgen we bericht dat de fietstassen in Barcelona luchthaven staan. Snel ophalen in de luchthaven, in de file staan, snel fiets klaarmaken, snel naar de incheckzone om net op tijd alles klaar te hebben. Daarna snel iets eten en gaan slapen … dit was absoluut de slechte voorbereiding voor een wedstrijd dat ik ooit had gehad. Ik had nog geen wedstrijd gedaan maar ik had al een vermoeid gevoel…pfffff…. MAAR !!... de fiets staat in de wisselzone, ik heb men spullen en ik kan starten de dag nadien !!
Zaterdagmorgend stond ik klaar aan de start, dus nu moet het goed gaan dacht ik. Nee dus ; hartslagmeter laat het ineens afweten ! …Amai, nu moet ik héél de wedstrijd afwerken op gevoel.
Maar ik dacht ; 5 maanden geleden lag ik nog in het ziekenhuis, en nu sta ik hier aan de start! Dit moet ik afwerken! Hier moet ik van genieten !!!
En daar was de zwemstart in de zee. Nog nooit in de zee gezwommen en van tevoren niet kunnen testen, maar toch content met mij tijd van 1u12min (zeker wetende dat met die nekprothese ik minder kracht in linkerarm heb).
De fiets op en op wattage rijden en zonder HF. Redelijk nieuw voor mij, niet te hard van stapel lopen, goed doseren. Een mooi parcours met toch beetje hellingen (905 hoogtemeters). Het ging fantastisch goed eerlijk gezegd! Enkel het “geprul” met een groep van 14 atleten die doodleuk aan het ronddraaien waren. Ik probeerde tot 3x toe inhaalmanoevre uit te voeren, maar telkens kwamen ze er terug over waardoor en viel het tempo stil waardoor ik mijn eigen tempo serieus moest laten zakken. Maar ik nam geen risico’s en hield dan maar netjes afstand van het peleton. Maar gelukkig had een referee alles goed gevolgd en héél de groep van 14 man (!!) kreeg een kaart en mocht in de strafbox! Nooit geziene omstandigheden, maar ik kon terug mijn eigen tempo opzoeken en vlammen op mijn TT-beest! Mezelf niet opbranden en mooi dit tempo vast houden.
Fietstijd van 4u45min ! ik begin eerlijk gezegd al lichtjes te zweven J
En dan komt die marathon. Ik dacht rustig een goed tempo opzoeken en proberen vast te houden. Ondertussen zie je al veel atleten wandelen, stoppen, huilen, spijverteringsproblemen… maar ik hield vol en had voor mezelf ook opgelegd zeker blijven te lopen en niet te wandelen! Het ging relatief goed ; natuurlijk met het volume van dergelijke wedstrijd bezig je op bepaald moment zelfs niet meer dat je aan het lopen bent.
BeantwoordenVerwijderenIk was echt niet bezig met tijden voor de wedstrijd. Ik was al blij, gezien de omstandigheden, dat ik heelhuids de finish zou halen.
Toch met Den Steven Bogaerts op onze BIRkesdag eens voorzichtig een prognose gemaakt ; we zaten tussen 10u00 en 11u00. Maar nogmaals ; ik wilde absoluut de wedstrijd afwerken ! Als moest ik marathon kruipen!!
Het ging echter goed (alé, als dat nog “goed” kunt noemen…) en op km 28 keek ik even naar mijn totaaltijd op mijn horloge en schrok enorm in de positieve zin!! Ik dacht even “het zal toch niet waar zijn dat ik met mijn 1ste triatlon net onder de 10u zou geraken ?!”.
Ik probeer looptempo aan te houden en ik probeer zelfs de laatste 3 km nog te versnellen ; maar dat ging absoluut niet meer!!
Stilaan hoor je het luide gegil van de menigte en kom je terug tussen het massa supporters gelopen..
Dan zie ik de finish, ik kan mijn emoties niet bedwingen, zak gewoon na de streep in mekaar en gooi een berg frustaties van meer dan een jaar van me af !
En de tijd ; 9u40 voor mijn 1ste volledige Ironman….NOOIT durven hopen van zo’n resultaat !! zeker niet na al die ellende van het afgelopen jaar en de slechtse 2 dagen voor de wedstrijd.
171ste van de 2.414 finishers….. man, wat een ontlading maak ik mee!
Na de wedstrijd kan ik bijna niet meer gaan. Gelukkig de dag nadien al terug de trappen in hotel kunnen doen.
Maar nu nog gigantisch nagenieten!!
YES ! I’m an (Bionetic) IronMan !!
BIR STRIKES AGAIN !!